Dat er veel woorden aan dit blog gewijd zijn, ben ik me bewust. Toch wil ik je in dit voorbeeld uit een coachsessie meenemen, omdat het zo goed weergeeft hoe de natuur een belangrijke rol kan spelen in het proces, maar ook omdat het (vind ik) de pracht en kracht van het coachen laat zien. Daar gaan we…
Tijdens een wandelsessie komen de coachee en ik steeds maar kikkers op het pad tegen, wanneer zij dat benoemt, vraag ik haar welke betekenis zij die kikkers zou toedichten. Haar antwoord: “Kikkers lijken zich zowel op het droge als in het water goed te voelen. Ik denk aan de sprongen die ze maken en aan het feit dat de diersoort al zo ontzettend lang bestaat. Het zijn overlevers.” Op de vraag welke van deze associaties betrekking hebben op haar leven, vertelt ze verder: “Ik heb het gevoel dat ik aan het overleven ben in plaats van genieten. Het is idioot, want ik heb het eigenlijk voor elkaar zoals ik het wil. Ik heb erg leuk werk, sterker nog, ik zou best nog iets meer uren willen krijgen. Ik heb een fijn gezin, vriendinnen en besteed mijn vrije tijd hoe ik het prettig vind. En toch… valt het me zwaar en ervaar ik geregeld zo’n boosheid in me.” Op dat moment komt de zon door en schijnt ons recht in de ogen. “Dit bedoel ik dus” zegt ze “Ik wil me niet laten verblinden! Ik wil er van kunnen genieten! Vooral in contact met mijn kinderen, heb ik momenten waarop het me niet lukt om als rustige volwassene te reageren.” Ik vroeg haar om die momenten te omschrijven en te vertellen wat er dan gebeurt bij haar. De samenvatting komt neer op: “Ik voel me enorm boos en eigenlijk gewoonweg aangevallen op momenten dat ze niet luisteren of maar blijven doen wat niet mag of te wild met elkaar omgaan, ze zouden elkaar pijn kunnen doen. Alsof ze het expres doen. En hoewel ik weet dat het niet zo is, voelt het toch zo.”
In het gesprek dat volgde, bleek de coachee als kind (en ook later) het gevoel gehad te hebben dat sommige kanten van haar er niet mochten zijn, ze voelde zich niet vrij om te zijn zoals ze was. Ze kreeg dat gevoel van haar ouders, die dan boos reageerden en haar zodoende afwezen. Ze merkte aldoende dat ze nu hetzelfde deed bij haar kinderen, omdat dat haar reflex was geworden.
In een oefening is de coachee zich helemaal in haar innerlijk kind gaan inleven, we hebben gefocused op haar ‘vrije kind’ en het ‘gekwetste kind’. Het mooie is dat ik in zo’n oefening ook echt met haar innerlijk kind spreek, de antwoorden en lichaamshouding van de coachee worden kinderlijk, afgestemd om de belevingswereld van toen en dat geeft invalshoeken die vanuit het volwassen perspectief vaak niet te bedenken of te beredeneren zijn. In dit scenario vertelden de kinddelen bijvoorbeeld: “Ik snap niet wat ze van me willen als ze zo boos doen, want hoe kan ik anders zijn dan ik ben? Ik weet dan niet wat ik moet doen en voel me heel verdrietig. Ik wil gewoon dat papa of mama me dan op schoot neemt en vertelt wat er is. Dat snap ik heus wel, hoor.” Op de vraag of het kind in haar zich nog wel eens zo voelde, kwam een duidelijk antwoord: “Als ik het gevoel heb het niet goed te doen of als ik bang ben dat papa en mama dat misschien vinden. Ik ben verdrietig als er niet naar mij geluisterd wordt, maar ik doe dan boos omdat ik hoop dat ze dan toch luisteren.”
De evaluatie was emotioneel. Ze coachee had in de oefening kunnen voelen wat zij vroeger als meisje voelde, maar ook welk gevoel zij haar kinderen nu gaf op haar boze momenten. Dit wilde ze hoe dan ook anders. De boodschap was helder: haar innerlijk kind had haar begrip nodig, wilde op schoot genomen worden. En misschien wilden haar eigen kinderen dat ook wel op die momenten. De coachee nam zich voor om op de momenten die ze nu duidelijk in beeld had, diep adem te halen en dan precies dat te doen: haar armen te openen en rustig met het kind of de kinderen te gaan zitten.
In de volgende sessie vertelde ze dat het soms wel en soms niet was gelukt om rustig te blijven, maar het gesprek met haar kinderen was nu in ieder geval open. De keren dat het wel lukte om de rustige volwassene te zijn, voelden heel goed. Ze had het gevoel dat ze op die momenten niet alleen haar eigen kinderen in de armen sloot, maar ook haar eigen innerlijk kind. Het had haar meer dan eens tot tranen geroerd. De sessie richtte zich daarna weer op werken met haar eigen innerlijk kind, waarbij bleek dat die de armen ook om zich heen voelde, maar waarvoor ook nog werk aan de winkel was.
Het mooie van dit verhaal vind ik (en daarom wijd ik er ook zoveel woorden aan), is dat het enerzijds zichtbaar maakt, hoe onze eigen kinderen ons kunnen spiegelen en belangrijke thema’s naar boven kunnen brengen. Anderszijds laat het zien dat je met aandacht voor je innerlijk kind, niet alleen je zelf heelt, maar ook heling en acceptatie brengt naar je eigen kinderen. Je doorbreekt er een patroon mee, zorgt dat je voorkomt dat je eigen pijn ook hun pijn wordt en daarmee help je ook je kleinkinderen en zovele generaties die komen…. Daarom vind ik werken met de kinddelen één van de mooiste, belangrijkste en kwetsbaarste taken als coach. Omdat het gaat om werken met kinderen, is het een heel pure vorm van coachen, die veel zorgvuldigheid en integriteit vraagt. Ik zorg dan ook altijd dat eerst mijn contact met de coachee veilig is opgebouwd, voordat we dit soort werk gaan doen. Het levert vervolgens altijd iets prachtigs op…
Dank je wel voor je aandacht; ik wilde je graag dit inkijkje geven.
Met liefde en warme groet, Merel
